Zit ik net heerlijk in mijn doorpit-ritme, komt er een abrupt einde aan als ik de ring wil draaien.
Goed kijken, gehuld in perfecte camouflagekleuren, ligt De kat te snorren. Het beestje kan ik er nu natuurlijk niet afgooien. Ze ligt zo lekker te slapen. Ik benijd haar, zo’n quilt is toch gemaakt om op te liggen??? Doorgepit of niet.
De kat heeft ondertussen mijn quilt alweer gevonden… Ik heb het maar opgegeven. De quilt is vanaf nu van de kat.
Gelukkig heb ik nog heel veel rood-witte blokjes te maken. Ook heel mooi J
Ik dacht slim te zijn: iets lekkers bij haar brokjes, dat kan ze vast niet weerstaan. En ja hoor, als ik thee aan het zetten ben, hoor ik haar al aan de brokjes knabbelen. Snel leg ik de quilt achter op de leuning van de bank. Draad door de naald en aanhechten. Dan gaat de telefoon….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten